Niosła nadzieję i radość
Wspomnienie o druhnie Władysławie Gołąbek

21 września mija 17. rocznica śmierci Władysławy Gołąbek, nauczycielki, która swoje życie poświęciła dzieciom, młodzieży i harcerstwu. Przypominamy dzisiaj Jej postać.

Zmarła w 1996 roku, ale pamiętają o Niej uczniowie, ich rodzice, nauczyciele, z którymi współpracowała oraz wszyscy, którzy ją znali. Do Świdnika przybyła w 1967 roku. Wcześniej pracowała w Nowym Lubieńcu, Cieszanowie, Mełgwi. Ponad 30 lat pracowała z dziećmi i młodzieżą, którym poświęciła całe swoje życie. Jej uczniowie wiedzieli, gdzie mieszka ich pani, do której można było przyjść ze wszystkimi sprawami. Zawsze pomogła, bo taki jest harcerski obowiązek – pomagać bliźniemu, co czyniła w życiu i czego uczyła. Była nauczycielem, jednak dla wszystkich w pamięci pozostała druhną, dla której mundur harcerski był odświętnym strojem do końca życia. Wychowankowie druhny Gołąbek, dziś już dorośli ludzie, wspominają organizowane przez nią obozy, wycieczki, ogniska. Potrafiła zorganizować przyrzeczenie harcerskie o 12.00 w nocy, uroczystą zbiórkę o 3.00 nad ranem, a w grudniowy mroźny wieczór pójść do lasu, by rozpalić ognisko. Swoje harcerskie przyrzeczenie składała w 1944 roku, w 1979 roku otrzymała stopień Harcmistrza. Z młodzieżą spędzała bardzo dużo czasu, bo wiedziała, że to najlepsza okazja do poznania swoich dzieci i przekazania im podczas zabawy tych najwartościowszych treści. Uczyć odpowiedzialności, zaradności i przyjaźni, bez której życie jest bardzo smutne. Harcerstwo to również najlepsza szkoła życia, historii, patriotyzmu o czym dobrze wiedziała druhna Gołąbek i potrafiła to w codziennej pracy wykorzystać. Pamiętam jak opowiadała kiedyś, że podczas zorganizowanego na koloniach rajdu nocnego do Sobiboru zaprowadziła dzieci pod Pomnik Męczeństwa. Wcześniej wszyscy wysłuchali informacji o tragedii, która tam się wydarzyła. Podczas marszu panowała taka cisza, że trudno to sobie wyobrazić. W cale nie musiała upominać, by odpowiednio się zachowywano, wystarczyło, że powiedziała im - słuchajcie uważnie, las wam historię wyszumi.
W latach 80. czynnie uczestniczyła w duszpasterstwie nauczycielskim i klubie katolickim, była członkiem „Solidarności”. W stanie wojennym była przesłuchiwana za chodzenie w mundurze do kościoła.
Przyjaciele, których miała wielu wspominają, że wnosiła do życia wiele werwy i radości. Swoją niespożytą energią potrafiła zarazić najbliższych. Zawsze roześmiana i rozśpiewana, nie pozwalała nikomu na smutek. Gdy słyszała dźwięki muzyki, jej nogi same zaczynały tańczyć. Bliscy nazywali ją „Jankiem Muzykantem”, gdyż sama nauczyła się grać na akordeonie, który rozbrzmiewał na wszystkich spotkaniach. Miała niepowtarzalną, barwną osobowość, „serce na dłoni”, życzliwość dla ludzi i gotowość podzielenia się z przyjaciółmi ostatnią kromką chleba i każdą iskierką radości. Optymizm i wiara w ludzi nigdy jej nie opuszczały, choć nie zawsze jej Zycie było łatwe. Sama wychowywała dzieci i borykała się z codziennymi problemami. Nagrodą były sukcesy, które osiągały jej dzieci. Syn Artur, absolwent konserwatorium, utalentowany muzyka grał w Filharmonii Wiedeńskiej. To najpiękniejsza nagroda jaką otrzymała od życia, ponieważ sama interesowała się muzyką klasyczną. Radosne chwile spędzała też z wnukiem Arusiem, który uwielbiał babcię.
We wrześniu minęło 8 lat od śmierci druhny Władysławy Gołąbek, jej przyjaciele zapewniają, że harcerskie ognisko pamięci wciąż płonie.

Irena Wierzchoś

Głos Świdnika nr 35/2004