Kamiński Stanisław

„Jeżeli mam pewność, że słuszność jest po mojej stronie, to staram się rozpoczętą pracę doprowadzić do takiego stanu, od którego nie byłoby odwrotu. Tak jak przy Sokole” - te słowa stanowiły motto życiowe inż. Kamińskiego. Niezależnie od układów społeczno-politycznych starał się je w swoim życiu realizować.
Stanisław Kamiński urodził się 25 marca 1936 roku w Bełżycach koło Lublina. Ojciec Franciszek zajmował się rzemiosłem, matka Stanisława, z domu Tomasiak, prowadziła gospodarstwo rolne.

W 1961 r. Stanisław Kamiński ożenił się z Haliną Solińską. Miał dwoje dzieci: syna Cezarego (02.06.1962 r.), absolwenta Politechniki Warszawskiej, Wydział Mechaniczny Energetyki i Lotnictwa, specjalność: Budowa Płatowców, oraz córkę Julitę Witczak (09.02.1966 r.), absolwentkę Politechniki Lubelskiej, Wydział Mechaniczny, specjalność: Technologia Budowy Maszyn - Budowa Śmigłowców.

Rodzeństwo: brat - Józef (1939), siostra - Maria Ćwiklińska (1943), brat - Wiesław (1947), brat - Henryk (1953). Wszyscy pracują w zawodach niezwiązanych z lotnictwem.

Syn Cezary, przez pewien czas po śmierci ojca, przejął obowiązki konstruktora prowadzącego - wiodącego śmigłowiec „PZL-Sokół” (W-3 i W-3A). Przyczynił się do otrzymania przez ten śmigłowiec certyfikatów: polskiego, rosyjskiego i amerykańskiego. Córka Julita pracuje w „PZL–Świdnik” w Dziale Prób w Locie na stanowisku inżyniera pokładowego i jako druga kobieta w historii Zakładu prowadzi próby śmigłowców w locie.

Stanisław Kamiński ukończył Szkołę Podstawową w Bełżycach w 1949 r. Potem uczył się w II Liceum Ogólnokształcącym im. Hetmana Jana Zamojskiego w Lublinie, które ukończył w 1953 r. Studiował na Politechnice Warszawskiej, na Wydziale Lotniczym (dzisiejszym Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa), w Sekcji Płatowcowej (Budowa Samolotów). Podczas studiów, jako opiekun grup, zaangażował się w pomoc młodszym studentom w nauce.

W 1960 r., po absolutorium magisterskim, rozpoczął pracę w Biurze Obliczeniowym w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL w Świdniku. Pracując napisał i obronił pracę magisterską u prof. Franciszka Misztala. Opracował projekt 4-miejscowego samolotu dyspozycyjnego, wzorowanego na brytyjskim samolocie „Beagle”. 7 lipca 1962 r. otrzymał tytuł magistra inż. lotnictwa.

W WSK „PZL-Świdnik” pracował kolejno na stanowiskach: konstruktora, starszego konstruktora, kierownika sekcji konstrukcyjnej, kierownika Działu Transmisji i Łopat. Od 1973 r. na stanowisku głównego specjalisty - konstruktora prowadzącego śmigłowiec W-3 (obecna nazwa „PZL-Sokół”), od 1975 r. głównego konstruktora śmigłowca W-3, a od 1980 r. zastępcy dyrektora technicznego WSK „PZL-Świdnik”.

W latach 1968-1976 był kierownikiem Biura W-3 w Moskwie, gdzie -jako konstruktor prowadzący - kierował grupą polskich konstruktorów podczas opracowywania projektu wstępnego śmigłowca W-3 w Biurze im. M. L. Mila w Moskwie.

Pracując w WSK PZL-Świdnik, w latach 1963-1964, Stanisław Kamiński uczył także w Technikum Mechanicznym im. Zygmunta Puławskiego w Świdniku. W latach 1964-1973 prowadził wykłady i ćwiczenia laboratoryjne w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Lublinie (od 1968 r. Politechnika Lubelska) z przedmiotów: wytrzymałość materiałów, statyka i mechanika płynów, mechanika ogólna.

W 1988 r. został powołany na stanowisko docenta kontraktowego na Politechnice Lubelskiej, gdzie był współorganizatorom nowego kierunku studiów: „Technologia Śmigłowców”. Prowadził tam wykłady z konstrukcji śmigłowców. Był promotorem wielu prac dyplomowych na Politechnice Warszawskiej i Politechnice Lubelskiej.

Dążenie do utrzymania kontaktu z wyższymi uczelniami wiązało się z zainteresowaniami naukowymi Stanisława Kamińskiego. W 1977 r. otworzył na Politechnice Warszawskiej przewód doktorski pt. „Wariacyjna metoda obliczania obciążeń łopat i układów sterowych wirników śmigłowców”.
Pochłonięty pracą nad śmigłowcem „PZL–Sokół” zrezygnował z obrony napisanego doktoratu.

Był autorem publikacji naukowych, poświęconych zastosowaniu metod rachunku wariacyjnego w analizie wytrzymałości i dynamiki konstrukcji, mających zastosowanie w budowie śmigłowców, autorem referatów poświęconych zastosowaniu kompozytów w budowie śmigłowców.

W 1985 r. na IX Europejskim Forum Śmigłowcowym w Londynie prezentował wyniki przeprowadzonych w WSK „PZL-Świdnik” badań stoiskowych i dynamicznych łopat wirnika nośnego śmigłowca „PZL-Sokół”: „Kompozytowa łopata wirnika nośnego śmigłowca PZL-Sokół” („Composite main rotor blade of PZL Sokol helicopter”).

Opublikował wiele prac naukowych w specjalistycznych czasopismach, m.in.: „Wariacyjna metoda obliczania linii ugięcia belek. Zastosowana do obliczania łopat śmigłowców”, Technika Lotnicza i Astronautyczna nr 9 z 1966 r.; „Wariacyjna metoda obliczania belek, obciążonych dynamicznie lub statycznie”, „Archiwum Budowy Maszyn”, tom. XVI, zeszyt 2 z 1968 r.; „Zastosowanie epoksydowych laminatów szklanych w konstrukcji śmigłowców”, referat, publikacja na konferencji naukowo-technicznej pt. „Technika śmigłowcowa w kraju i za granicą”, Lublin 1972.

Utrzymywał stały kontakt z firmami i instytucjami zajmującymi się projektowaniem, produkcją i badaniem śmigłowców w kraju i za granicą. Uczestniczył w wielu wystawach i salonach lotniczych na świecie.

Był wieloletnim członkiem Rady Naukowej Instytutu Lotnictwa w Warszawie (1978-1990) oraz Rady Naukowo-Technicznej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Napędów Lotniczych w Rzeszowie (1980-1990).

Do głównych osiągnięć zawodowych i naukowych Stanisława Kamińskiego należą:
- samodzielne wykonanie obliczeń obciążeń zewnętrznych śmigłowca SM4T (śmigłowiec „Łątka”) wraz z doborem wymiarów poprzecznych prętów kratownicy kadłuba;
- opracowanie konstrukcji i technologii oraz przeprowadzenie prób stoiskowych i w locie łopat laminatowych wirnika nośnego śmigłowca SM-1 i SM-2 (śmigłowców produkowanych seryjnie w Polsce na licencji radzieckiej). Wyniki prób umożliwiły skonstruowanie łopat wirników dużych wentylatorów osiowych, które weszły do produkcji seryjnej i są stosowane w przemyśle hutniczym i górniczym (w 1968 r., właśnie za to została przyznana Zespołowa Nagroda Ministra Przemysłu Ciężkiego PRL);

- skonstruowanie i wykonanie łopat laminatowych wirników wentylatorów WS-2 o średnicy 6 m i 8 m, co umożliwiło uzyskanie nieograniczonego resursu w/w łopat (Nagroda Komitetu Nauki i Techniki, 1970 r.);

- zaprojektowanie łopat laminatowych wirnika nośnego i śmigła ogonowego śmigłowca Mi-2 (śmigłowców produkowanych seryjnie w Polsce na licencji radzieckiej). Łopaty zastosowano jako zamienniki odpowiednich łopat metalowych śmigłowca Mi-2;

- opracowanie we współpracy z Organizacją im. M.L. Mila w Moskwie projektu wstępnego śmigłowca W-3 (obecna nazwa śmigłowca „PZL-Sokół”). Obszernie wykonany projekt nie ma precedensu w polskim przemyśle lotniczym;

- opracowanie dokumentacji technicznej, wykonanie prototypów i przeprowadzenie badań i prób śmigłowca polskiej konstrukcji „PZL-Sokół”. Pozwoliło to wdrożyć pierwszy polski śmigłowiec do produkcji seryjnej (Rada Państwa przyznała zespołową Nagrodę Państwową I stopnia 1988 r.).
Stanisław Kamiński jest autorem sześciu i współautorem dziesięciu patentów oraz pięciu wzorów użytkowych związanych z konstrukcją i technologią łopat wirnika nośnego i śmigła ogonowego, piasty i głowicy wirnika nośnego, antywibratora, ram podprzekładniowych i innych.

Za swoje osiągnięcia był wielokrotnie nagradzany i wyróżniany. Do najważniejszych nagród należą:

- Zespołowa Nagroda Ministra Przemysłu Ciężkiego, 1968 r.
- Zespołowa Nagroda Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki, 1970 r.
- Dyplom Uznania Ministra Przemysłu Maszynowego PRL, 1973 r.
- Srebrny Krzyż Zasługi, nadany przez Przewodniczącego Rady Państwa PRL, 1973 r.
- Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, nadany przez Ministra Obrony Narodowej, 1975 r.
- Srebrny Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, nadany przez Ministra Obrony Narodowej, 1976 r.
- Dyplom uznania specjalizacji zawodowej inżyniera I stopnia, nadany przez Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego, 1978 r.
- Złota Odznaka za zasługi dla rozwoju przemysłu maszynowego, nadany przez Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego, 1978 r.
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany przez Przewodniczącego Rady Państwa, 1989 r.
- Honorowa Odznaka za Zasługi dla Lubelszczyzny przyznana przez Przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej, 1984 r.
- Medal 40-lecia Polski Ludowej, przyznany przez Przewodniczącego Rady Państwa, 1984 r.
- Zasłużony Pracownik WSK „PZL-Świdnik”, przyznany przez Dyrektora Naczelnego WSK „PZL-Świdnik”, 1985 r.
- Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, nadany przez Ministra Obrony Narodowej, 1986 r.
- Order Sztandaru Pracy II Klasy, nadany przez Przewodniczącego Rady Państwa, 1986 r.
- Dyplom uznania specjalizacji zawodowej inżyniera II stopnia, nadany przez Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego, 1987 r.
- Zespołowa Nagroda Państwowa I stopnia, nadany przez Przewodniczącego Rady Państwa, 1988 r.

Mgr inż. Stanisław Kamiński od 1970 r. był członkiem SIMP (Stowarzyszenie Inżynierów i Mechaników Polskich, legitymacja nr 81172) oraz członkiem Zakładowego Zespołu Kwalifikowania do Specjalizacji Zawodowej Inżynierów i Techników.

Mgr inż. Stanisław Kamiński, wybitny konstruktor śmigłowców, główny konstruktor śmigłowca „PZL-Sokół”, specjalista I i II stopnia zmarł po długiej i ciężkiej chorobie w wieku 55 lat, 18 stycznia 1991 roku w Świdniku. Pochowany został na Cmentarzu Komunalnym na Majdanku w Lublinie, Kwatera Z6, Rząd I, Grób nr 28.
Po śmierci Stanisława Kamińskiego na adres zakładu WSK „PZL-Świdnik” i rodziny zmarłego napłynęło wiele listów i depesz kondolencyjnych z firm i instytucji krajowych oraz zagranicznych. Informacje o śmierci zamieszczone zostały w prasie lokalnej, krajowej i zagranicznej. Przypominały Jego osiągnięcia zawodowe oraz postawę niezwykle skromnego człowieka, który nie oczekiwał taniego poklasku, pochwał i panegiryków.
Społeczeństwo miasta Świdnika doceniło Stanisława Kamińskiego. Jego zasługi dla zakładu i światowego przemysłu lotniczego oraz miasta, nazywając jedną z ulic Świdnika Jego imieniem.

Opracowano na podstawie materiałów znajdujących się w posiadaniu Rodziny