Wiłkomirska Wanda
skrzypaczka, Honorowy Obywatel Miasta Świdnika

Legenda polskiej wiolinistyki.
Wanda Wiłkomirska urodziła się 11 stycznia 1929 roku w Warszawie w rodzinie znanych muzyków warszawskich. Zaczęła grać na skrzypcach w wieku pięciu lat. Po raz pierwszy wystąpiła publicznie w wieku 7 lat.
Uczyła się u najwybitniejszych polskich pedagogów skrzypiec. W 1947 ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi w klasie skrzypiec Ireny Dubiskiej, a w 1949 – u Ede Zathureczky’ego w Akademii im. Ferenca Liszta w Budapeszcie. Jej pedagogami byli także Eugenia Umińska i Tadeusz Wroński w Warszawie oraz Henryk Szeryng w Paryżu.
Próbowała również śpiewu, gry na fortepianie i dyrygentury.

Laureatka międzynarodowych konkursów: w Genewie (1946), w Budapeszcie (1949), Konkursu Bachowskiego w Lipsku (1950) i Konkursu im. Wieniawskiego w Poznaniu (1952).
Koncertowała na pięciu kontynentach, dając recitale i grając z czołowymi orkiestrami pod batutą takich mistrzów jak Otto Klemperer, Leonard Bernstein, Carlo Maria Giulini, John Barbirolli, Kurt Masur, Wolfgang Sawallisch, Zubin Mehta.
Zajmowała się też kameralistyką, grając z rodzeństwem jako „Trio Wiłkomirskich”. Występowała także z Marthą Argerich, Danielem Barenboimem, Gidonem Kremerem, Mischą Maisky’m.
Wanda Wiłkomirska przez 22 lata była solistką Filharmonii Narodowej w Warszawie, towarzysząc orkiestrze w jej podróżach. Brała udział również w tournées innych orkiestr polskich i zagranicznych.
Jako solistka brała udział w inauguracji - odbudowanej po wojnie - Filharmonii Narodowej w Warszawie, w otwarciu Barbican Hall w Londynie, wystąpiła na pierwszym koncercie orkiestry Sydney Symphony w Operze w Sydney.
Wanda Wiłkomirska była pierwszą wykonawczynią licznych utworów kompozytorów polskich, niemieckich i australijskich (na pierwszym Festiwalu Muzyki Polskiej w Warszawie w 1951 prawykonanie V Koncertu skrzypcowego Grażyny Bacewicz, na Festiwalach „Warszawska Jesień” Ekspresje Tadeusza Bairda, Dialoghi Augustyna Blocha, koncerty skrzypcowe Zbigniewa Bargielskiego i Zbigniewa Bujarskiego, Capriccio Krzysztofa Pendereckiego).
Nagrywała dla EMI, Deutsche Grammophon, Polskich Nagrań, Philipsa, Hungarotonu i innych wytwórni płytowych. Za swoją muzyczną działalność otrzymała wiele medali, nagród i wyróżnień, z których najbliższa jej sercu jest nagroda za propagowanie muzyki Karola Szymanowskiego w świecie.

Po 13 grudnia 1981 roku, w stanie wojennym, wyjechała z kraju. Powróciła dopiero po upadku komunizmu, w 1990 roku.
W 1983 roku przyjęła profesurę w Hochschule für Musik Mannheim-Heidelberg. Wanda Wiłkomirska prowadziła kursy mistrzowskie w różnych krajach, była zapraszana do jury prestiżowych konkursów (Karla Flescha w Londynie, Jacquesa Thibaud w Paryżu, Piotra Czajkowskiego w Moskwie, ARD w Monachium, Henryka Wieniawskiego w Poznaniu). Prowadziła klasę w Sydney Conservatory of Music, starając się połączyć pracę pedagogiczną z koncertami.
Wanda Wiłkomirska grała na skrzypcach Petrus Guarnerius, Wenecja 1734.

Rodzina Wiłkomirskich patronuje Państwowej Szkole Muzycznej w Świdniku. W 2012 roku Wanda Wiłkomirska została Honorowym Obywatelem Miasta Świdnika - uchwałę o nadaniu tytułu podjęła Rada Miasta Świdnik. Powiedziała wówczas: "Jestem bardzo dumna z tego tytułu. dziękuję za niego i obiecuję, że zrobię wszystko, by nie splamić honoru Świdnika. Żyjecie państwo w pięknym i czystym miejscu, które ciągle się rozwija i ma przed sobą wspaniałą przyszłość. postaram się odwiedzać je jak najczęściej." Zgodnie ze złożoną obietnicą, Wanda Wiłkomirska wielokrotnie odwiedzała Świdnik.
Zmarła 1 maja 2018 roku, w wieku 89 lat.