Jedliczko Bolesław

Urodził się 16 listopada 1918 roku w Sławacinku niedaleko Białej Podlaskiej. Nie miał rodzeństwa. Maturę zdał w gimnazjum im. J.I. Kraszewskiego w 1939 roku. Przeszedł przeszkolenie w samolocie RWD-8 w Świdniku, w ramach przysposobienia lotniczego.

Przedarł się we wrześniu 1939 roku przez granicę rumuńską, a następnie udał się do Francji. 27 stycznia 1940 roku został przyjęty do lotnictwa. Po koniec czerwca 1940 roku ewakuował się do Anglii. Dnia pierwszego lipca został przyjęty do RAF.

W 1942 roku odbył kurs w Szkole Pilotażu Początkowego w Hucknall. Po jego zakończeniu otrzymał skierowanie do 16 SFTS w Newton, na kurs zaawansowanego pilotażu. Po odbyty przeszkoleniu przeniesiono go do Blackpool, gdzie oczekiwał na przydział. W końcu trafił do Szkoły Strzelców Pokładowych nr 4 w Morpeth. 15 kwietnia 1943 roku, po ukończeniu „podchorążówki", otrzymał stopień F/O i skierowanie na kurs myśliwski w 58 OTU w Grangemouth. Kurs trwał od 26 maja do siódmego sierpnia. Po ukończeniu szkolenia przeniesiono Jedliczkę do 302. Dywizjonu stacjonującego w Perranporth. 25 września 1944 roku odszedł na odpoczynek, po 104 lotach bojowych, mając na koncie zestrzelenia niemieckich jednostek.

Przebywał w Blackpool, a następnie w Group Support Unit. W marcu 1945 roku skierowano go do 308. Dywizjonu. Do końca wojny odbył jeszcze 25 lotów bojowych. W październiku 1946 roku powrócił wraz ze swoją jednostką do Anglii. 13 stycznia 1947 roku uczestniczył w pożegnalnej kolacji 308. Dywizjonu.

Postanowił wrócić do kraju. Na polską ziemię zszedł ze statku „Eastern Price” w Gdańsku.

W 1947 r. poznał Teresę z domu Majewską. Była ona atrakcyjną kobietą. Dużo wcześniej była narzeczoną II oficera, nawigatora na ORP Orzeł, Mariana Mokrskiego, który odtworzył z pamięci mapę dna Bałtyku, kiedy Orła internowano w Tallinie. Mokrski zatonął na Orle. W filmie „Orzeł”, w jego filmowej kajucie, stoi zdjęcie młodej Teresy Majewskiej.

Pobrali się w 1957 r. po jego wyjściu z więzienia. Jedliczko miał wówczas 39 lat i był wyniszczony więzieniem.

Jedliczko pracował w konspiracji przeciwko komunizmowi wraz z Władysławem Śliwińskim. W czerwcu 1948 roku został aresztowany. Obydwu pilotom wymierzono karę śmierci. Porucznika Śliwińskiego wkrótce rozstrzelano, Bolesławowi Jedliczko zamieniono karę śmierci na dożywocie. Trafi do więzienia w Rawiczu, a potem we Wronkach. Po ośmiu latach, w 1956 roku, po licznych apelacjach zmieniono wyrok i Jedliczko został uwolniony.

Pracował w przedsiębiorstwie INCO. Studiował także na ówczesnym SGPiS-ie.
Po 1989 roku otrzymał Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 9 kwietnia 2000 roku w Warszawie. Pochowano go na Powązkach, na cmentarzu wojskowym.
Pozostał w pamięci, jako niezapomniany, pogodny człowiek.

Na podstawie materiałów przekazanych w 2012 r. przez Dorotę Borodej oraz tekstu Krzysztof Kubala, „Miałem po prostu szczęście..", Skrzydlata Polska nr 12, 2000.