Wspomnienia zaporczyka

- Z majorem Dekutowskim zetknąłem się w kwietniu 1944 roku. Zrobił na mnie duże wrażenie, chociaż wcale nie wyglądał na dowódcę. Był bardzo szczupły, niewysoki, delikatny. Chodził w za dużych butach. Był jednak niezwykle odważny i rozważny. Potrafił prowadzić nas tak, żebyśmy byli bezpieczni mimo przeważających sił wroga. Dwóch moich młodszych braci również służyło w oddziale. Jerzy ps. Jur został zamordowany w 1945 roku, z wyroku sądu bolszewicko-komunistycznego w Łodzi. Janusz ps. Głaz, zginął w 1946 roku, zastrzelony przez konfidenta UB. W 1947 r., gdy przyszła tzw. amnestia, dostałem rozkaz ujawnienia się. Opierałem się, ale komendant był nieustępliwy. UB pozwoliło mi dokończyć maturę, ale aresztowali mnie regularnie. Siedziałem, między innymi, w więziennych piwnicach w Bydgoszczy i na Zamku Lubelskim. Miałem wyrok kary śmierci, ale zamienili go na 15 lat. Zawsze czułem nad sobą opiekę Bożą, dzięki której, nawet w zdawałoby się beznadziejnych sytuacjach, znajdowałem jakieś wyjście. Cieszę się, że z żołnierzy wyklętych przemianowuje się nas na niezłomnych. Chociaż zainteresowanie naszymi działaniami zaczęło się tak późno, społeczeństwo, szczególnie jego młodsza część, wykazuje potrzebę poznania naszej historii, co jest dla nas bardzo ważne – mówił 95-letni Marian Pawełczak.
Zebrani obejrzeli też film dokumentalny o zaporczykach i wysłuchali wystąpienia burmistrza Waldemara Jaksona, który mówił o wydarzeniach związanych z 17 września 1939 roku. Spotkanie zorganizowano z inicjatywy Pawła Szczerby, nauczyciela Szkoły Podstawowej nr 3, w ramach miejskich obchodów 79. rocznicy agresji sowieckiej na Polskę, a także z okazji 100-lecia odzyskania niepodległości i 100. rocznicy urodzin Hieronima Dekutowskiego.