Adam Bień – Honorowy Obywatel Miasta Świdnika
17. rocznica śmierci

4 marca 1998 roku zmarł w Warszawie Adam Bień, ostatni żyjący spośród skazanych w moskiewskim procesie szesnastu przywódców polskiego państwa podziemnego.

Wiedzieliśmy, że ostatnio chorował a mimo to wiadomość o jego śmierci zaskoczyła nas mocno.

Urodził się 14 grudnia 1899 roku we wsi Ossala, 35 kilometrów od Sandomierza. W 1913 roku rozpoczął naukę w szkole średniej w Sandomierzu. Po maturze, w 1920 roku jako ochotnik wziął udział w wojnie obronnej polsko-bolszewickiej. Po jej zakończeniu rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1926 roku. Już od najmłodszych lat związał się z ruchem ludowym. Od 1919 roku był członkiem Centralnego Związku Młodzieży Wiejskiej, trzy lata później zakładał Akademicką Młodzież Ludową, w latach 1929-31 był prezesem Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. Potem należał do PSL „Wyzwolenie”, a następnie działał w Stronnictwie Narodowym. Od 1928 roku sędzia Sądu Rejonowego, a od 1938 – Sądu Okręgowego w Warszawie.

Od 1940 roku działał w konspiracyjnej organizacji ludowej „ROCH”. W 1943 roku został zastępcą Delegata Rządu RP na Kraj, w maju 1944 roku został członkiem Krajowej Rady Ministrów, w której kierował departamentami sprawiedliwości i rolnictwa, a po jego upadku odtwarzał ośrodek kierowniczy państwa podziemnego.

W marcu 1945 roku, wraz z innymi przywódcami Polski podziemnej porwany przez NKWD w Pruszkowie, był sądzony w Moskwie w tzw. procesie szesnastu. Głównym punktem aktu oskarżenia był zarzut: „polskie podziemie przygotowywało plan wystąpienia wojennego w bloku z Niemcami przeciw ZSRR”. Stwierdzono arbitralnie „nielegalność” Armii Krajowej i Rady Ministrów na Kraj, odmalowując fikcyjne „zbrodnie” tych organizacji. 21 czerwca 1945 roku Adam Bień został skazany na 5 lat więzienia, z czego odsiedział cztery i pół roku. Był świadkiem ostatnich chwil życia gen. Leopolda Okulickiego. Po powrocie do kraju w sierpniu 1949 roku, prześladowany przez władze PRL. Nie pozwolono mu zamieszkać w Warszawie.

Dopiero w 1955 roku mógł powrócić do zawodu prawnika. W 1974 roku przeszedł na emeryturę i powrócił do rodzinnej Ossali, gdzie zajął się pracą pisarską. Do końca życia doskonale zorientowany w bieżących wydarzeniach i sytuacji politycznej kraju. Opowiadając się gorąco za demokracją, przestrzegał jednocześnie przed „partyjniactwem” i sejmowym gadulstwem. W 1994 roku odznaczony Orderem Orła Białego.

10 lipca 1994 roku gościł w Świdniku. 4 listopada 1994 roku, na nadzwyczajnej sesji Rady Miejskiej, na wniosek Komisji9 Międzyzakładowej NSZZS „Solidarność” WSK PZL-Świdnik SA, radni podjęli uchwałę o nadaniu Adamowi Bieniowi tytułu „Honorowy Obywatel Miasta Świdnika”. Warto przytoczyć fragment tejże uchwały: „Adam Bień jest wzorem Polaka, jego życie jest historią, która powinna być wzorcem dla obecnych i przyszłych pokoleń. Bez zaangażowania i ofiar takich ludzi jak Adam Bień nie można byłoby marzyć o wolnej Polsce”.

Wraz z odejściem Adama Bienia utraciliśmy cząstkę nas samych.

Rada Miejska Świdnika, Zarząd Miasta Świdnika