Żeby ludziom było choć trochę lżej

25 lutego Komitet Pomocy SOS Solidarność obchodził 15-lecie istnienia. Powstał 19 lutego 1990 roku z chęci i potrzeby niesienia pomocy najuboższym mieszkańcom Świdnika. W składzie zarządu znaleźli się: Kazimierz Suseł (przewodniczący) oraz Kazimierz Konrat, Kazimierz Czapla, Urszula Radek, Alfred Bondos, Zofia Mordyńska-Nowak i Aleksander Apanasieńko.

Czy Komitet był potrzebny? – Żyjemy w mieście, w którym co dziesiąty mieszkaniec korzysta z pomocy społecznej – mówił podczas jubileuszowej uroczystości burmistrz Waldemar Jakson. - Wydatki społeczne z kasy miejskiej, wliczając w to wydatki na profilaktykę, stanowią 25 procent całości budżetu, nie licząc przedszkoli czy dodatków mieszkaniowych. W takiej rzeczywistości nie możemy zapominać, że w centrum naszego zainteresowania stoi człowiek. Skała działalności Komitetu jest wprost nieprawdopodobna. Dzięki niemu 2590 dzieci uczestniczyło w letnim i zimowym wypoczynku, 250 dzieci powodzian znalazło pomoc i wypoczynek, 622 dzieci z rodzin wielodzietnych dostało dopłatę do obiadów, 2020 osób uzyskało pomoc materialną, 1005 osób wsparcie w refundacji lekarstw, 15 w zdobyciu sprzętu inwalidzkiego, 150 uczniów korzysta z bezpłatnych dojazdów do szkół lubelskich, 320 osób ze stałej świetlicy socjoterapeutycznej, a z magazynu rzeczy używanych, sprzętu gospodarstwa domowego i RTV skorzystały już 2723 osoby. Bez takich stałych akcji, jak Gwiazdka dla każdego dziecka, Wigilia Polska czy Zainwestuj w uśmiech dziecka, pejzaż aktywności społecznej naszego miasta byłby uboższy.

- Mieliśmy pod opieką chłopaka, który był studentem – opowiada pani Urszula Radek, przewodnicząca Komitetu Pomocy SOS Solidarność w Świdniku. – Nie było go stać na studiowanie, więc wspomagaliśmy go w miarę możliwości: jakaś paczka, a to bezpłatne bilety komunikacji miejskiej załatwione u prezydenta Lublina. Najważniejszym zadaniem „komitetowych babć” było jednak podtrzymywanie go na duchu. Zdarzały mu się chwile załamania, ale wtedy zaklinałyśmy go, żeby nie rezygnował i za wszelką cenę skończył studia. Pewnego dnia zaprosił nas na spotkanie i pokazał dyplom z piątką za obronę pracy magisterskiej… Cieszymy się każdym sukcesem naszych dzieci: gdy ktoś zda maturę, ukończy studia lub założy rodzinę.

Komitet Pomocy SOS Solidarność prowadzi stałą świetlicę socjoterapeutyczną, do której uczęszcza około trzydzieścioro dzieci i młodzieży w wieku 7-18 lat. Oprócz uczestnictwa w zajęciach, dzieci dostają jeden gorący posiłek, by nie wracały głodne do domu. Co roku organizowane są półkolonie zimowe i letnie dla trzydzieściorga dzieci. W lecie podopieczni Komitetu wyjeżdżają również poza Świdnik. Od 1990 roku przyjeżdżają do Świdnika dzieci z polskich rodzin z Białorusi, Litwy i Ukrainy. Początkowo dzieci mieszkały u miejscowych rodzin, potem znalazły zakwaterowanie i wyżywienie w szkołach. Przygotowany specjalnie dla nich program edukacyjny umożliwił im pogłębienie znajomości języka polskiego, historii, kultury i zwyczajów przodków. W 2004 roku zorganizowano w Kęble kolonie integracyjne z udziałem dzieci ze Świdnika, Ukrainy i Białorusi. Opracowany na tę okazję program edukacyjny „Wieża Babel-sukces” uczył budowy porozumienia, mimo barier językowych, promował szacunek dla innych kultur.

- Zatrzymał się przed moim blokiem samochód z białoruską rejestracją – wspomina Urszula Radek. – Wysiadł z niego młody mężczyzna i dwoje starszych ludzi. Okazało się, że był to człowiek, który dziesięć lat wcześniej przyjechał do Świdnika na kolonie organizowane przez Komitet. Przywiózł rodziców specjalnie po to, żeby pokazać miejsce, w którym spędził – jak mówił – najszczęśliwsze wakacje swego życia.

Jeden z najważniejszych egzaminów Komitet Pomocy SOS Solidarność zdał w czasie wielkich powodzi w 1997 i 2001 roku. Przy pomocy Zarządu Miasta, szkół, przedszkoli, świdnickich parafii udało się zorganizować wypoczynek i pomoc dla dzieci powodzian.
W 2001 roku Komitet uczestniczył w Akcji Stomatologicznej Kubusia Puchatka. Objęto nią 50 dzieci, a pieniądze pochodziły z honorariów autorskich i tantiem spadkobierców Ireny i Juliana Tuwima, którzy przeznaczyli na ten cel prawie 10 tysięcy złotych.

Bezpłatne przejazdy do szkół w Lublinie, młodzieży z rodzin ubogich możliwe są dzięki pomocy firm transportowych: Stowarzyszenia Prywatnych Przewoźników i Świd-Transu.
W 2003 roku Wspólnota Świdnicka przekazała Komitetowi pieniądze z akcji „Flaga w każdym domu”. Dzięki nim ośmioro dzieci z ubogich rodzin mogło korzystać z obiadów. W stałej akcji „Zainwestuj w uśmiech dziecka” uczestniczą osoby, które deklarują comiesięczną wpłatę 10 zł lub wielokrotność tej sumy na rzecz świetlicy.

Oprócz opieki nad dziećmi i młodzieżą, Komitet prowadzi również działalność na rzecz rodzin i osób samotnych. Udziela pomocy w sprawach rodzinnych, interweniuje w instytucjach i zakładach pracy, załatwia renty, zapomogi żywnościowe, refundację leków, namawia do odstąpienia od eksmisji, pomaga w pisaniu podań, pośredniczy w zdobywaniu sprzętu RTV i mebli, prowadzi stały magazyn odzieży i sprzętu gospodarstwa domowego.

Komitet Pomocy SOS Solidarność w Świdniku pracuje obecnie w składzie: Urszula Radek (przewodnicząca) oraz: Kazimierz Czapla, Katarzyna Radek, Iwona Zielińska, Marian Marciniak. W skład komisji rewizyjnej wchodzą: Anna Szyszko, Anastazja Jarosz, Krystyna Szewczyk. Magazyny obsługują: Krystyna Porębska, Krystyna Pilip, Alfreda Chlebień, Jadwiga Tarnowska, Teodora Brzozowska, Aniela Bedlińska, Irena Słyszko, Stanisław Woźniak, Andrzej Zakrzewski. Zajęcia w świetlicy prowadzą: Iwona Zielińska, Agata Dymiszkiewicz, Wioletta Małek. Zajęcia w siłowni prowadzą: Małgorzata Rymarz i Rafał Jędrzejczyk. Dyżury w biurze pełnią: Zofia Mordyńska-Nowak i Urszula Radek, a księgowość prowadzi Lucyna Matejczuk. Wszyscy członkowie Komitetu pracują na zasadzie wolontariatu.

- Zgłosiła się do mnie kobieta, która płacząc opowiadała, że właścicielka stancji, na której mieszkała, odcięła jej prąd, ponieważ – z biedy – nie zapłaciła na czas czynszu. A ona miała przecież syna, który wróci ze szkoły i nie dostanie obiadu. Zadzwoniłam do radiowęzła zakładowego. Nie czekałam nawet pół godziny, gdy ktoś życzliwy podarował butlę i kuchnię gazową. Innym razem Telewizja Lublin wyemitowała program o Komitecie. Po jakimś czasie otrzymałam list z Karczmisk, w którym ktoś przedstawiający się imieniem i pierwszą literą nazwiska przysłał pieniądze i deklarację, że będzie je wpłacał systematycznie. Dzięki pomocy urzędu gminy udało mi się go odszukać i wysłać potwierdzenie wpłaty. W następnym liście emerytowany nauczyciel, którym okazał się anonimowy darczyńca prosił, żeby nie wysyłać potwierdzeń, bo to przecież kosztuje. Przysyła pieniądze nadal, a my, wysyłając mu życzenia świąteczne dołączamy potwierdzenia „hurtem” – mówi Urszula Radek.

Jan Mazur