Łowcy festiwalowych nagród

Wymieńmy te najważniejsze:

• nagroda specjalna za walory wokalno-instrumentalne i nagroda indywidualna dla Zbigniewa Zastawnego za aranżację „Sanok-71";
• najwyższa ocena na Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Muzycznych ZZ Met. i powołanie do eliminacji przed X Krajowym Festiwalem Piosenki Polskiej w Opolu;
• III nagroda dla zespołu, wyróżnienie dla Ewy Kasprzyk-Barwińskiej za vocal i nagroda specjalna za opracowanie muzyczne dla Z. Zastawnego na III Ogólnopolskim Festiwalu Muzyki Młodzieżowej w rytmie ludowym — Miechów-72;
• I nagroda w koncercie debiutów i nagroda CRZZ na X KFPP w Opolu;
• I nagroda na IV Ogólnopolskim Festiwalu Pieśni Zaangażowanej w Katowicach 1972 r.;
• I nagroda i „Wierzbowa fujarka" „Miechów-73";
• Złoty pierścień i nagroda CRZZ dla „Ikersów" na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej Kołobrzeg-75;
• puchar przewodniczącego ZG Zw. Zaw. Met. i Ministra Przemysłu Maszynowego za najwyższy poziom artystyczny Konfrontacji Małych Form — Poręba-75;
• I nagroda na Krajowym Festiwalu Piosenkarzy i Zespołów Muzycznych — Jelenia Góra-75.

Oprócz tych, głównych nagród, były także inne, zdobywane na festiwalach związków zawodowych, na przeglądach wojewódzkich. Każdy występ „Ikersów" na większych imprezach wojewódzkich i krajowych, kwitowany był przychylnymi recenzjami w prasie, radiu i telewizji. Podobnymi, pozytywnymi opiniami cieszył się zespół podczas tegorocznych występów na Węgrzech i w NRD.

Niewątpliwie twórca sukcesów „Ikersów" (nazwę tę zespół przyjął w 1970 r.) jest kierownik muzyczny mgr Zbigniew Zastawny, którego sylwetkę tak oto przedstawia miesięcznik Jazz z lipca i sierpnia 1973 r. (numer podwójny):

„Ikersi" pracują od 3 lat pod kierownictwem Zbigniewa Zastawnego, absolwenta warszawskiej PWSM, obecnie klarnecisty Filharmonii Lubelskiej. W środowisku kulturalnym Lublina Z. Zastawny uważany jest za jednego z najlepszych instruktorów muzycznych, niezwykle pracowitego, który swoją działalność w ruchu amatorskim traktuje nie mniej poważnie niż koncerty w Filharmonii. Można powiedzieć, że taka postawa niczym nie zadziwia. Ba! Ale- ilu mamy dziś takich instruktorów? O ile mi wiadomo — są to nieomal wyjątki".

Osobiście, nie ujmując nic z zasług Zbigniewa Zastawnego, sięgnąłbym do lat wcześniejszych, kiedy to w roku 1965, przejmując tradycje dawnego „Amore" ukształtował się zespół „Jazz Ikers" pod kierownictwem Edmunda Miazgowskiego, a później Cezarego Pasternaka, który w rok później na Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Amatorskich Związków Zawodowych w Katowicach zajął I miejsce, a solistka zespołu, śpiewająca do dziś Ewa Kasprzyk — III miejsce. Przypominam ten sukces przede wszystkim dlatego, że był to dla zespołu okres prawdziwych narodzin, gdy krystalizował się jego amatorski charakter, ofiarność i ambicje, które pozwoliły przetrwać okresy najtrudniejsze i pozostać wiernym idei amatorskiego ruchu. Nie ma ani odrobiny przesady w opinii, jaką o „Ikersach" wyraził „Metalowiec" — pismo ZG ZZMet. w numerze z dnia 16—31.VIII br.:

„Ikersi" są przykładem tego, czym może stać się ruch amatorski - Nie zmuszeni do zarobkowania przy pomocy muzyki, a więc schlebiania niejednokrotnie złym gustom, cały wolny czas poświęcający doskonaleniu techniki wykonawczej i własnego, oryginalnego repertuaru, są w stanie stworzyć coś, czego w amatorstwie dotychczas nie było".

A na poparcie tego warto zaznaczyć, że zespół ten przeszedł kilka rodzajów muzyki od popularnych melodii tanecznych, poprzez rock and roll, jazz modern, big-beat, folk, by obecnie w modnym okresie na odświeżanie starego repertuaru muzycznego mieć w programie wszystko, poczynając od piosenki retro przez folk-music, blues, jazz-rock do piosenki kabaretowej i żołnierskiej. Co za możliwości wykonawcze i aranżacyjne! Bo trzeba pamiętać, że wszystkie pozycje opracowuje specjalnie dla zespołu Zbigniew Zastawny, kompozytor większości utworów wchodzących w skład repertuaru „Ikersów".

Tu trzeba dodać, że właściwe przekazanie utworów przez odpowiednie nagłośnienie jest jednym z najistotniejszych czynników decydujących o powodzeniu wykonania. Stałe uzupełnianie i właściwa konserwacja sprzetu nagłośniającego jest zasłuą Mariusza Kruka, bardzo oddanego i zaangażowanego w tej pracy. Członkowie zespołu mówią, iż są przędą wszystkim zespołem środowiskowym, związanym z WSK i Świdnikiem, Od przygrywania do tańca na wieczorkach tanecznych w przyzakładowym klubie i uświetniania swoimi występami okolicznościowych imprez zaczynali swoja karierę. Później były coraz liczniejsze koncerty dla załogi WSK, także bezpośrednio na stanowiskach pracy, w czasie przerw śniadaniowych. To, że spośród wszystkich nagród najbardziej cenią sobie nagrodę naczelnika miasta Świdnika, pierwsze środowiskowe uznanie, nie dziwi. Fakt, iż wielki zakład przemysłowy nie był w stanie zapewnić „Ikersom" autobusu na wyjazd do Jeleniej Góry i musiano skorzystać z pomocy innego przedsiębiorstwa dziwi, ale jest również wykładnikiem uporu i ambicji członków zespołu, dla którego tego rodzaju kłopoty, nie jedyna zresztą, nigdy nie stanowiły czynnika demobilizującego.

Tak jak w dobrze rozumiejące śię rodzinie żal mijał szybko, ambicje rosły wraz z coraz to większymi sukcesami. W atmosferze prawdziwie koleżeńskiej, realizowano coraz to śmielsze plany, z całym poświęceniem szykują się „Ikersi" do nowych imprez.

Aktualnie zespół liczy 16 osób: Urszula Bartoszczyk, Marzena Wasilewska, Ewa Gałas-Kołodziejczyk, Ewa Barwińska, Jacek Zakrzewski — laureat Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Czesław Młynarczyk — wokaliści obsługujący także drobne instrumenty; Stefan Dudzic (perkusja), Mirosław Rojek (gitara bas.), Janusz Ćwik (gitara), Cezary Pasternak (fortepian), Adam Stocki (trąbka), Henryk Mania (puzon). Henryk Maruszak (helikon), Zbigniew Zastawny (saksofon alt-tenor) — instrumentaliści; światłem i nagłośnieniem zajmują się: Marek Kołodziejczyk i Mariusz Kruk.