Radek Urszula
społecznik

Urszula Maria Radek (z d. Kijanko) urodziła się 1 listopada 1934 r. w miejscowości Morawinek (gm. Rejowiec).
Rodzice: Wojciech Kijanko i Helena z d. Wiśniewska.
Mąż Janusz (zmarł w 1998 r.), dzieci: Andrzej, Włodzimierz.
Urszula Radek w latach 1938-1952 mieszkała w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie ukończyła szkołę powszechną. Uczęszcza do Gimnazjum Ogólnokształcącego im. St. Staszica, a później do Technikum Mechanicznego Hutniczego.
Maturę zdała w Technikum Budowy Samochodów w Lublinie. Z nakazu trafiła do WSK Świdnik. Pracę zawodową Urszula Radek rozpoczęła w 1953 r. Jako technolog przepracowała, przy budowie śmigłowca, 38 lat.
W 1990 r. odeszła na emeryturę.
Od 1968 roku, w ramach oddolnego ruchu społecznego, Urszula Radek zbierała podpisy pod listami, m.in. do KC PZPR, o wydanie zgody na budowę kościoła w Świdniku. Wymagało to dużej odwagi, gdyż w tamtych latach groziło to represjami. Ta działalność odniosła skutek, w roku 1976 władze wydały zgodę na budowę kościoła.
W lipcu 1980 r., podczas protestu w WSK Świdnik, została członkiem Komitetu Strajkowego. Swoją czynną postawą wpłynęła na przyłączenie pracowników umysłowych WSK do strajku prowadzonego przez robotników.
Po zalegalizowaniu „Solidarności" czynnie włączyła się w organizowanie struktur związku w przedsiębiorstwie, była członkiem Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność" w WSK. Po powstaniu związku, w ramach Komisji Zakładowej, zajmowała się sprawami socjalnymi.
W latach najgłębszego kryzysu koordynowała organizowanie pomocy dla najuboższych rodzin. Po ogłoszeniu stanu wojennego włączyła się w akcję organizowania strajku oraz pomocy dla strajkujących. Stan wojenny spowodował, że wielu działaczy „Solidarności" znalazło się w obozach dla internowanych i więzieniach. Rodziny tych osób niejednokrotnie znajdowały się w bardzo trudnej sytuacji. Urszula Radek niosła im pomoc materialną i wsparcie duchowe.
Urszula Radek była członkiem podziemnej Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność" WSK PZL-Świdnik, odpowiadając za sprawy socjalne.
Z chwilą ponownej rejestracji NSZZ „Solidarność", angażowała się w tworzenie demokratycznych instytucji w mieście.
Zawsze wrażliwa na potrzeby innych, była współzałożycielką stowarzyszenia Komitet Pomocy SOS „Solidarność", którego celem jest niesienie pomocy najbiedniejszym. Przez wiele lat była prezesem stowarzyszenia. Jej wielki takt pozwalał na sprawiedliwe i nieponiżające ludzi udzielanie pomocy.
Była też inicjatorką corocznej akcji odwiedzania osób chorych, mieszkańców Świdnika, z okazji Światowego Dnia Chorych.
W 1996 roku Urszula Radek otrzymała tytuł „Świdniczanki Roku", nadawany w plebiscycie organizowanym przez redakcję Głosu Świdnika. Została również laureatką plebiscytu „Sześciu Wspaniałych na 60-lecie” zorganizowanym przez Głos Świdnika.
Otrzymała medal „Ludziom Gorących Serc" (1999), Złoty Krzyż Zasługi (2001) oraz ogólnopolski tytuł „Społecznik Roku" (2002), nadany przez Fundację „Pomoc Społeczna SOS”. Otrzymała również statuetkę w hołdzie za ofiarną walkę o wolną Polskę od NSZZ Solidarność w 2010 r.
Urszula Radek, prezes Komitetu Pomocy SOS Solidarność, została w 2011 r. laureatką nagrody Angelus, w kategorii człowiek służby publicznej. Nagrodę tę otrzymują ci, którzy żyją dla innych, niosą pomoc i radość słabszym i potrzebującym.
Przez burmistrza Świdnika wyróżniona została tytułami i plakietkami Amicus Civitatis oraz Bene Merenti Civitati Świdnik (2013).
W 2014 r. Prezydent RP nadał jej Krzyż Wolności i Solidarności.
Stowarzyszenie Osób Represjonowanych nadał Urszuli Radek medal Semper Fidelis 1981.
Życzliwa wszystkim, niezależnie od wieku i statusu, Urszula Radek zmarła 28 lutego 2021 roku w Lublinie.
Pogrzeb odbył się w par. NMP Matki Kościoła w Świdniku 3 marca 2021 r. Mszę św. celebrowało kilku kapłanów, poczty sztandarowe wystawiły cztery instytucje (m.in. Solidarność i urząd miasta), licznie przybyli bliscy, przyjaciele, znajomi. Ciało zmarłej spoczęło w grobie rodzinnym na cmentarzu parafii w Kazimierzówce.