Jakson Waldemar

Urodził się 21 maja 1956 r. w Świdniku.
Rodzice: Józef i Jadwiga - byli pracownicy WSK „PZL-Świdnik”.
Żona – Ewa (ślub w 1982 r.), syn - Ziemowit Jaksa (1985).
Ukończył w Świdniku Technikum Mechaniczne. Na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (Wydział Humanistyczny) uzyskał tytuł magistra historii (1976/1980). Tam też ukończył Podyplomowe Studium Bibliotekoznawstwa (1986/1987). Ukończył studia menadżerskie i marketingowe na uczelniach krajowych i zagranicznych (m.in. University of Central Lancashire, Preston - Wielka Brytania, Lubelska Szkoła Biznesu, University of Illinois – USA, Polsko-Amerykański Instytut Zarządzania przy Fundacji OIC Poland, Lublin, Politechnika Lubelska - Wydział Zarządzania i Podstaw Techniki, Centrum Szkolenia Samorządu i Administracji w Lublinie).
Waldemar Jakson w okresie studiów został ukształtowany formacyjnie przez duszpasterstwo akademickie, które prowadził ojciec dominikanin Ludwik Wiśniewski (wychował liczne zastępy osób, które aktywnie podjęły działalność opozycyjną - m. in. Aleksander Hall, Marian Piłka).
Współpracował z różnymi środowiskami lubelskiej opozycji. Był kolporterem wydawnictw: Komitetu Obrony Robotników, Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, Ruchu Młodej Polski oraz grupy związanej z niezależnym pismem młodych katolików „Spotkania”.
Działał głównie w środowisku akademickim UMCS i KUL, ale nie zapominał o swoim rodzinnym mieście Świdniku. To m. in. za jego pośrednictwem docierało na WSK pismo KOR „ Robotnik”.
Pomagał w drukowaniu wychodzących poza cenzurą książek (m. in. pracy Simon Weil „Rozważania o przyczynach wolności i ucisku społecznego”).
Sztuki drukarskiej uczył go jeden z sygnatariuszy Towarzystwa Kursów Naukowych (niezależnych od cenzury wykładów uniwersyteckich) - prof. Adam Kersten, u którego był na seminarium magisterskim.
Brał udział w wielu akcjach protestacyjnych skierowanych przeciwko władzy komunistycznej, manifestacjach religijno-narodowych organizowanych m. in. w kościele Powizytkowskim, spotkaniach i prelekcjach organizowanych z działaczami opozycji, zajmował się rozprowadzaniem ulotek (również w Świdniku) wzywających do bojkotu wyborów do rad narodowych i sejmu, instruujących, jak organizować strajki.
W okresie Lubelskiego Lipca wchodził w skład grupy działaczy opozycyjnych kierowanych przez Wojciecha Onyszkiewicza. Grupa ta zbierała informacje o strajkujących zakładach i przekazywała je zachodnim rozgłośniom radiowym. To za jego pośrednictwem nawiązała ona kontakt z przywódczynią strajku w WSK Zofią Bartkiewicz.
We wrześniu 1980 r. pomagał w zorganizowaniu w Świdniku spotkania przedstawicieli zakładów pracy i środowisk pracowniczych województwa lubelskiego, na którym utworzono Międzyzakładowy Środkowo-Wschodni Komitet Założycielski Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych „Solidarność ” z siedzibą w Lublinie.
W 1981 r. podjął pracę w Biurze Prasowym Zarządu Regionu Środkowowschodniego NSZZ „Solidarność” w Lublinie jako redaktor „Biuletynu Informacyjnego”.
Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany. Blisko rok przebywał w więzieniach we Włodawie, Załężu-Rzeszowie, Kielcach-Piaskach.
Po uwolnieniu przez długi okres nie mógł podjąć pracy. Nadal prowadził działalność w tajnych strukturach NSSZ „ Solidarność”.
W 1983 r. został zatrudniony w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie na stanowisku młodszego bibliotekarza. Stopniowo awansował, by w 1991 r. zostać starszym kustoszem i zastępcą dyrektora WBP. Uczył równolegle w Pomaturalnym Studium Bibliotekarskim.
Po reaktywowaniu NSZZ „Solidarność” został przewodniczącym komisji zakładowej WBP i sekretarzem Komisji Rewizyjnej Zarządu Regionu Środkowowschodniego. Brał udział w pracach Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” Województwa Lubelskiego.
Od sierpnia 1990 roku był członkiem Porozumienia Centrum, pełnił funkcję przewodniczącego koła PC w Świdniku i członka Zarządu Wojewódzkiego
tej partii w Lublinie. Z listy PC dwukrotnie kandydował do Sejmu.
Brał czynny udział w życiu świdnickiej wspólnoty samorządowej. W kadencji 1994-1998 radny Miasta Świdnika i wiceprzewodniczący Rady Miejskiej; delegat do Lubelskiego Sejmiku Samorządowego; przewodniczący Komisji ds. Opracowania Strategii Rozwoju Miasta Świdnika, przewodniczący Klubu Radnych Świdnickie Forum Prawicy. W latach 1998-2002 radny i Burmistrz Miasta Świdnika, członek RS AWS, Stowarzyszenia Liga Krajowa (skupiającego działaczy samorządowych o poglądach centrowych), koalicji Liga Samorządowa Prawicy. Jeden z założycieli i członek Rady Programowej stowarzyszenia Bractwo Przyjaciół Świdnika.
Według badań przeprowadzanych przez: „Rzeczpospolitą” i Centrum Badań Regionalnych, „Wspólnotę” Pismo Samorządu Terytorialnego i Instytut Badań nad Gospodarką Rynkową oraz Państwową Agencję Inwestycji Zagranicznych, Świdnik w okresie jego kadencji znalazł się w czołówce polskich miast pod względem niskich kosztów funkcjonowania Urzędu Miejskiego, wysokiego profesjonalizmu obsługi inwestorów, poziomu zarządzania, funkcjonowania oświaty, rozwoju budownictwa mieszkaniowego oraz infrastruktury komunalnej.
W 2002 r. ponownie, na kolejną kadencję, został Burmistrzem Miasta Świdnika – tym razem jako pierwszy burmistrz wybrany w wyborach bezpośrednich przez mieszkańców Świdnika.
W czasie jego kadencji doszło do dwóch ważnych wydarzeń: Polska weszła do Unii Europejskiej, miasto Świdnik obchodziło jubileusz 50-lecie swojego istnienia.
Za swoje główne zadanie burmistrz Waldemar Jakson uznał (znalazło to miejsce w „Strategii rozwoju Świdnika”) skuteczne konkurowanie w przyciąganiu i obsłudze inwestorów oraz tworzenie warunków do powstawania nowych miejsc pracy; rozbudowę nowoczesnej i komplementarnej infrastruktury; konsekwentne wdrażanie nowoczesnych sposobów zarządzania usługami komunalnymi; podnoszenie jakości obsługi klientów - zgodnie z systemem zarządzania jakością ISO; skuteczne pozyskiwanie środków strukturalnych Unii Europejskiej.
Bliskie są mu wskazania katolickiej nauki społecznej mówiące, iż musi istnieć prymat człowieka jako osoby nad wszelkimi instytucjami życia zbiorowego, które winny mu służyć; życie i rozwój człowieka jako osoby wymaga również uczestnictwa we wspólnocie; przysługujące człowiekowi prawa nierozłącznie wiążą się z jego obowiązkami wobec drugiego człowieka.
Bliska jest mu również nauka Josemarii Escrivy - założyciela Opus Dei, głosząca, że droga do świętości prowadzi przez pracę zawodową i wypełnianie codziennych obowiązków chrześcijanina. Dużym szacunkiem darzy kult aniołów – szczególnie aniołów stróżów.
Bliskie są mu także zasady konserwatyzmu, gdyż występuje on w obronie religii, praw rodziny, patriotyzmu. Nie tylko dlatego, że widzi w nich obiektywną wartość, ale również z tego względu, że wartości te mają moc ożywczą i są źródłem dla cywilizacyjnego rozwoju. Nie ma zdrowego społeczeństwa bez trwałości rodziny, kapitalizmu bez dotrzymywania umów, dobrej dyplomacji i armii bez odrodzenia postaw patriotycznych.
Zainteresowania: psychologia (głównie teorie związane z samodoskonaleniem, ulubiona książka z tej dziedziny to „Magia wiary” J.Murphy'ego), heraldyka (lubi czytać i gromadzić książki dotyczące herbów, fascynuje go genealogia, szukanie „korzeni swojej rodziny”), turystyka (wędrówki po najpiękniejszym zakątku świata Roztoczu), jogging (bez względu na pogodę biega kilka razy w tygodniu na długich dystansach), muzyka z nurtu zwanego „Krainą łagodności”.

Na każdym etapie swojego życia stara się zdobywać nową wiedzę i doświadczenie. Jego przesłanie: Ciągle jeszcze się uczę (Michał Anioł).