Załęski Henryk

Urodzony 7.10.1936 roku w Radzanowie nad Wkrą. Rodzice: Jan i Halina Załęscy, rodzeństwo: Jerzy, Wanda, Barbara, Zofia. Żona Barbara, dzieci: Paweł i Katarzyna.
Szkołę średnią ukończył w Mławie. W 1955 r. dostał się na studia na Politechnice Warszawskiej, wydział Samochodów i Ciągników, przy ul. Narbutta 84, (przedwojenna szkoła Wawelberga i Rotwanda w Warszawie). Po studiach podjął pracę w Zakładach Naprawy Silników w Ostródzie. W 1961 r. przyjechał do Świdnika do biura konstrukcyjnego motocykla. W 1964 r. powierzono mu tworzenie działu badań (badania trakcyjne oraz stanowiskowe – hamownia silnikowa). W 1970 r. przeniesiony do biura konstrukcyjnego jako kierownik sekcji (doskonalenie motocykla; zrodziła się myśl wyprodukowania swojego silnika, ponieważ silniki z Zakładów Metalowych w Nowej Dębie, używane do motocykla WSK, były bardzo awaryjne - najbardziej wrażliwym elementem w silnikach W1, W2 była przekładnia sprzęgłowa realizowana za pomocą łańcuszka tulejkowego). W latach 70. podjęto działanie głębokiej modernizacji silnika, polegającej na wyeliminowaniu łańcuszkowej przekładni sprzęgłowej i w ten sposób powstał silnik 3.40, w którym pozostał stary układ korbowy, natomiast powstała 5-biegowa skrzynia biegów oraz przekładnia sprzęgłowa, w której łańcuszek sprzęgłowy zastąpiono przekładnią z kołami zębatymi o zębach śrubowych. Próby trakcyjne powyższego silnika wykazały jego niezawodność, co potwierdzili kierowcy doświadczalni: Stanisław Grześ i Krzysztof Komenda. Kolejno powstawały silniki 3.41, 3.42 oraz 3.43 o pojemności skokowej 125ccm - 14KM i 175 ccm - 18KM przy prędkości obrotowej 6 800 obrotów/min. W 1978 r. zakończył pracę nad motocyklem, a rozpoczął pracę nad stworzeniem nowoczesnej aparatury agrolotniczej wraz z sekcją biura konstrukcyjnego motocykla. Pracował na zakładzie do 1989 r., kontynuując tworzenie nowoczesnej aparatury agrolotniczej. W ramach tej modernizacji powstały nowoczesne rozsiewacze do nawozów granulowanych, których parametry agrolotnicze przewyższały parametry aparatury naziemnej. Stworzona została aparatura do oprysków ultra małymi objętościami cieczy ULV – (skuteczne zwalczanie szkodników leśnych oraz szkodników na uprawach rolniczych), nowa aparatura do oprysków średnio i mało kroplistych, w której dotychczasowe ciężkie zbiorniki pestycydów wykonywane z żywic epoksydowych zastąpiono dwoma zbiornikami wykonanymi ze stali kwasoodpornej, wzorując się na zbiornikach dodatkowego paliwa montowanych na śmigłowcu. Dotychczasowe belki nośne stalowe zostały zastąpione nowoczesną konstrukcją wykonaną ze stali kwasoodpornej. Zaworki indywidualnego odcinania, do których montowane były dysze rozpylające, wykonywane do tej pory jako frezowane z mosiądzu, zostały zastąpione o wiele tańszymi zaworkami wykonywanymi nowoczesną metodą z polietylenu lub polipropylenu.
W 1989 r. zwolnił się z zakładu, by rozpocząć działalność gospodarczą, po uprzednim skończeniu kursu w zakresie wytwarzania wyrobów z betonu. Firmę nazwano: Wytwórnia materiałów Budowlanych H. Załęski, J. Nitowski w Kazimierzówce . Po 3 latach właściciele otworzyli zakład w Świdniku, przy ul. Lotniczej.
Henryk Załęski, już emeryt, w wolnych chwilach najchętniej czyta książki. Sympatyk konstrukcji mechanicznych oraz motoryzacji spotyka się również z przyjaciółmi ze studiów politechnicznych, którzy mają podobne zamiłowania.