Goral bp Władysław
biskup męczennik

Władysław Goral urodził się 1 maja 1898 w Stoczku, w chłopskiej, pobożnej rodzinie.
Szkołę powszechną ukończył w Nasutowie, po czym naukę kontynuował w gimnazjum w Lubartowie oraz w Lublinie.
Po ukończeniu gimnazjum, w 1916 roku, przyjęty został do Lubelskiego Seminarium Duchownego. Po czterech latach studiów, jako alumn wyjechał do Rzymu, gdzie studiował filozofię. 18 grudnia 1920 roku przyjął w Rzymie święcenia kapłańskie.
W 1926 roku powrócił do Lublina, gdzie podjął pracę profesora w seminarium, oddając się także pracy duszpasterskiej, charytatywnej i publicystycznej.
10 sierpnia 1938 roku Ojciec św. Pius XI mianował księdza Władysława Gorala sufraganem diecezji lubelskiej, pomocniczym biskupem lubelskim i biskupem tytularnym Maloe in Isauria. Sakrę biskupią przyjął 9 października 1938 roku. Nie zaprzestał jednak intensywnej działalności.
Ksiądz Goral działał w towarzystwach naukowych i organizacjach społecznych, był prezesem Związku Kapła­nów „Unitas”, którego zadaniami było m.in. pielęgnowanie życia duchowego, zabezpieczenie materialne księży oraz „obrona duchowieństwa przed niesłusznymi zarzutami”. Z jego inicjatywy powstał w Lublinie dom dla księży emerytów.
Ksiądz Władysław Goral angażował się w pracę duszpasterską oraz oświatowo-wychowawczą na rzecz robotników. Z myślą o ich formacji w duchu katolickiej tradycji utwo­rzył lub współtworzył szereg organizacji chrześci­jańskich: Chrześcijańskie Zjed­noczenie Zawodo­we RP, Chrześcijański Uniwersytet Robotni­czy czy Lubelskie Towarzystwo Dobroczyn­ności.
W południe 17 listopada 1939 do budynku kurii wtargnęło Gestapo, aresztując biskupa, kanclerza kurii i wszystkich innych duchownych - w ramach niemieckiej akcji eliminacji polskiej inteligencji, pod nazwą Sonderaktion Lublin. Grupę 13 księży, wśród nich trzech profesorów z seminarium duchownego oraz dwóch wikariuszy z katedry, przewieziono do ciężkiego więzienia Gestapo na zamku w Lublinie.
27 listopada stanęli przed sądem. Skazano ich na śmierć. Później wyrok zamieniono na dożywotnie więzienie. 4 grudnia 1940 znaleźli się w niemieckim obozie koncentracyjnym Sachsenhausen. W obozie biskup Goral, oznaczony numerem 5605, a od 1943 – 13981, został odizolowany od innych więźniów, osadzony w pojedynczej celi betonowej bunkra podobozu Zellenbau, stanowiącego w obrębie obozu sektor specjalny. W celi 11 pozostał do końca, skazany na dodatkową torturę zupełnej samotności, pozbawiony towarzystwa innych więźniów, możliwości przyjmowania sakramentów.
Mimo wielu zabiegów, również dyplomatycznych, nie udało się go uwolnić. Został prawdopodobnie rozstrzelany w lutym 1945 roku.
16 kwietnia 1949 roku, na wniosek Zarządu Głównego Polskiego Związku b. Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych, „za zasługi położone na polu organizacji Ruchu Oporu w obozach i pomocy współwięźniom”, został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 1949 r. Nr 35, poz. 500).
13 czerwca 1999 roku w Warszawie papież Jan Paweł II podniósł do chwały 108 błogosławionych męczenników z lat II wojny światowej. Jednym z nich był biskup Władysław Goral.
Szczególnym miejscem kultu bł. biskupa Władysława jest archikatedra oraz parafia pod jego wezwaniem, erygowana w Lublinie 19 kwietnia 2004 roku.
Biskup Władysław Goral spokrewniony był z mieszkańcami dzisiejszego Świdnika, rodzinami Goralów i Kozłów. Według Stefana Gorala to jego ojciec i stryj, biskup Władysław Goral, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, rozpoczęli budowę kościoła w Kazimierzówce i cmentarza w Świdniku.