Janik Władysław Adam

Janik Władysław Adam [17 I 1929 27 IX 1973] - absolwent gimnazjum i liceum ogólnokształcącego w Gorlicach, mgr inż., specjalista z zakresu konstrukcji i produkcji silników lotniczych, menedżer w krajowym przemyśle lotniczym, dyrektor naczelny dużych wytwórni lotniczych. – Urodził się w Kobylance; był najstarszym, z pięciorga rodzeństwa, synem Jana - pracownika kopalnictwa naftowego i Katarzyny z Pabisów.

Sześć klas szkoły powszechnej ukończył w rodzinnej miejscowości (1936-1942), siódmą(1942/43) w szkole powszechnej w Gliniku Mariampolskim (obecnie dzielnica Gorlic). W latach 1943-44 w istniejącym w Kobylance zespole tajnego nauczania przerobił program dwu początkowych klas gimnazjalnych. W marcu 1945 r. rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. M. Kromera w Gorlicach, gdzie uzyskał maturę w 1949 r.

W latach 1949-53 studiował konstrukcję silników na Wydziale Lotniczym Politechniki Wrocławskiej; dyplom inżyniera uzyskał w 1953 r. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego (WSK) w Rzeszowie na stanowisku technologa. Wkrótce dał się poznać jako doskonały organizator produkcji i awansował na stanowisko kierownika jednego z wydziałów WSK, a w 1956 r. objął stanowisko szefa produkcji Wytwórni.

Z początkiem 1961 r. mianowany został dyrektorem naczelnym Wytwórni. W chwili powołania go na to stanowisko był najmłodszym w Polsce dyrektorem dużego zakładu przemysłu lotniczego. Funkcję dyrektora WSK w Rzeszowie pełnił do maja 1969 r. W roku 1964 ukończył studia magisterskie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej.

27 maja 1969 r. mianowany został dyrektorem naczelnym WSK w Świdniku k. Lublina i zamieszkał wraz z rodziną (żona i dwoje dzieci) w Lublinie. Na stanowisku dyrektora tej Wytwórni pracował do przedwczesnej śmierci.

Obydwa kierowane przez niego zakłady osiągały pod jego zarządem doskonałe wyniki produkcyjne, a wyroby zakładów odznaczały się wysoką jakością, co zapewniało Wytwórniom możliwość znacznego eksportu. Śmigłowce Mi-2 produkowane w Świdniku eksportowane były do wielu krajów na kilku kontynentach. Dyrektor Janik zapoznawał się z pracą zagranicznych zakładów lotniczych. Uzyskiwane doświadczenia przenosił na grunt kierowanych Wytwórni – był wyczulony na prawidłową organizację i kulturę miejsca pracy.

W okresie pracy w Rzeszowie działał czynnie w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP). W latach 1968-73 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Lotnictwa w Warszawie, a w latach 1970-73 (do śmierci) członkiem Rady Społecznej Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Lublinie.

Publikował artykuły w specjalistycznej prasie technicznej (m. in. w Problemach Jakości). Janik był zapalonym kibicem i działaczem sportowym. Dostrzegał w sporcie nie tylko wyniki, ale przede wszystkim treści wychowawcze. W okresie pobytu w Rzeszowie był początkowo przez kilka lat prezesem Związkowego Klubu Sportowego „Stal” Rzeszów, a w następnych latach – wskutek obciążenia pracą zawodową i studiami magisterskimi – pełnił funkcję honorowego prezesa Klubu.

Podobnie w Świdniku był opiekunem i prezesem honorowym Fabrycznego Klubu Sportowego „Avia”. Za przyczynianie się do rozwoju Świdnika, władze miasta przyznały mu dyplom uznania.

Zmarł w Lublinie przedwcześnie (w wieku 44. lat) po krótkiej chorobie. Do ostatnich chwil życia kierował powierzonym mu zakładem. Pochowany został na cmentarzu komunalno-wojskowym przy ul. Białej w Lublinie.

Odznaczony był m. in. Krzyżami Oficerskim (1972) i Kawalerskim (1961) Orderu Odrodzenia Polski oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955). Pośmiertnie został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy.

Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W małżeństwie (zawartym w 1955 r.) z Aurelią z Hałgasów (absolwentką gorlickiego gimnazjum i liceum) mieli dwoje dzieci: córkę Annę (ur. w 1956 r.) z męża Kuczmaszewską i syna Wojciecha (ur. w 1959 r.).

Źródło: www.klubgorliczan.pl. Opracował Z. Muszyński.